Idzie zima?

Zdecydowanie przeszliśmy w tryb osiadły. 

Wymusiła to na nas pogoda – deszcze i zimne wiatry przez 12 dni, z dwoma jednodniowymi przerwami. 

Wprawdzie te przerwy pozwoliły nam wędkować

i zrobić spory zapas ryby na zimę, 

 ale wolałabym popłynąć jeszcze tam, gdzie nas nie było. No cóż, widocznie nie zasłużyliśmy. Jak na fokę przystało, ryby uwielbiam. Z moim przybocznym Morsem jest trochę gorzej, ale powoli zaczyna się przyzwyczajać i nawet chwali dorsza, w przeciwieństwie do czarniaka. 

Z diety rybnej cieszy się też nasza sąsiadka – norka (podobno amerykańska). 

 Nie wiem, czy to jej ślady spotykaliśmy zimą wokół domu

i na FRI

ale jest to bardzo prawdopodobne.

Zwierzątko jest raczej sprzedajne. Wystarczyło kilka rybich głów, żeby zaczęło bez skrępowania zaglądać do skrzynki z rybami świeżo złowionymi (może planuje jadłospis), a poza tym wchodzi nam do warsztatu i nie bardzo daje się wygonić. Upodobała sobie ciepły kącik za bojlerem albo ciemną szparę pod pojemnikiem z drewnem opałowym. Wyraźnie czuje zimę!

Z obfitych połowów cieszą się okoliczne mewy i asystują mi przy oprawianiu ryb. Od czasu do czasu podrzucam im jakiś kąsek, ale większość odpadków wywozimy przy niskiej wodzie na wysepkę przed naszymi oknami – może, jak w ubiegłym roku, pojawią się na niej orły? Wtedy sprawiły nam prawdziwą i przyjemną niespodziankę, 

teraz ich jakoś nie widać w pobliżu domu.

Pardwy, latem prawie całe brunatne, znowu zmieniają piórka – coraz więcej białego na nich 

i jak zwykle, są trudne do wypatrzenia. 

Zaskakują nas swoim śmiesznym krzykiem i ucieczką niemal spod nóg, kiedy wychodzimy poza najbliższe otoczenie domu.

Zima zbliża się sporymi krokami – mamy już „popudrowane” szczyty gór. Zaczęło się 3-4 dni temu na szczytach dalszych, a dzisiaj rano już na Store Molla – tuż tuż.